กลอน ๘ วัดแก้วมงคล

กลอน ๘

แล้วสอนว่า  อย่าไว้  ใจมนุษย์    (วรรคที่หนึ่ง)
มันแสนสุด  ลึกล้ำ  เหลือกำหนด  (สัมผัส คำที่สาม มนุษย์ กับสุด)
ถึงเถาวัลย์  พันเกี่ยว  ที่เลี้ยวลด    (สัมผัสคำสุดท้ายวรรคสอง กับสุดท้ายวรรคสาม หนด กับลด)
ก็ไม่คด  เหมือนหนึ่งใน  น้ำใจคน   (คำสุดท้ายวรรคสาม กับคำที่สาม วรรคสี่)

ไม่เมาเหล้า  แล้วแต่เรา  ยังเมารัก
สุดจะหัก  ห้ามจิตร  คิดไฉน
ถึงเมาเหล้า  เช้าสาย  ก็หายไป
แต่เมาใจ  นี้ประจำ  ทุกค่ำคืน

ถึงบางพูด  พูดดี  เป็นศรีศักดิ์
มีคนรัก  รสถ้อย  อร่อยจิต
แม้นพูดชั่ว  ตัวตาย  ทำลายมิตร
จะชอบผิด  ในมนุษย์ เพราะพูดจา..

ถึงโรงเหล้า  เตากลั่น ควันโขมง
มีคันโพง  ผูกสาย  ไว้ปลายเสา
โอ้บาปกรรม  น้ำนรก เจียวอกเรา
ให้มัวเมา  เหมือนหนึ่งบ้า  เป็นน่าอาย.....